Met je broek op de knieën

Een held! Dat is ie: Tom Dumoulin. Hij won de Giro d’Italia en heel Nederland hees hem op de schouders. Voor even is hij ieders held.

Als winnaar spreekt Dumoulin meer dan gemiddeld tot de verbeelding. Zelfs bij niet-wielerliefhebbers en het lijkt ook wel meer dan veel andere sportieve toppers. Ook de media in het buitenland waren schijnbaar super enthousiast. Dat doet vermoeden dat als het ooit met dat fietsen wat minder gaat, er een succesvolle carrière als ‘motivational speaker’ of presentator voor hem in het verschiet ligt.

Waarom is dat toch? Was dat ook zo toen Zoetemelk de Tour won?

Ik ben geen expert, maar ik vermoed stiekem dat zijn, in alle media breed uitgemeten, ‘sanitaire noodstop‘ hier een grote rol in speelt. Heb je dat meegekregen? Kan haast niet dat je die gemist hebt, want het was te zien in vrijwel elk nieuws- en actualiteitenprogramma. Viel het jou trouwens ook op hoe discreet de camera weg zwenkte toen ineens duidelijk werd dat Tom daar in de berm werkelijk zijn broek liet zakken? Dat leek te getuigen van een respect wat in menig TV rapportages ver te zoeken is.

Iedereen die dit fragment zag, of Tom er later in een interview over hoorde, werd geconfronteerd met het keiharde feit dat deze held ook maar gewoon een mens is. En die menselijkheid maakt ‘m nog groter dan hij al is. Voor ons, gewone stervelingen die niet zo hard kunnen fietsen, heeft het namelijk iets aantrekkelijks. Niet die pitsstop zelf natuurlijk, maar het feit dat het hem overkomt. Dat je hem niet alleen associeert met gestaalde perfectie, uitgekiende schema’s en ritzeges, maar dat er ook wel eens iets misgaat.

In ons werkende leven gaat het volgens mij ook zo. Dat merk ik bijvoorbeeld in de vele gesprekken met zelfstandige juristen en advocaten die ik heb. Daar zitten soms ook professionals tussen die hun menselijkheid zorgvuldig weggestopt hebben onder een gelikt verhaal over zakelijke successen en professionele accomplishments. Om de een of andere reden maken zij altijd minder indruk op me.

Een paar maanden geleden schreef ik daar ook al eens over. Weet je wat het is, ik voel in dat soort gevallen al snel een soort ‘ja, ja, het zal wel reactie’. M’n gedachten dwalen dan af en vervolgens betrap ik mezelf erop dat ik op zoek ga naar haarscheurtjes, naar bewijs dat hun hele verhaal niet klopt. Ik geloof ze dan gewoon niet meer. Het zou me niet verbazen als dat in commerciële gesprekken met potentiële klanten ook zo werkt.

Moet je dus een verhaal vertellen in een commerciële setting, vergeet dan niet om ook te relativeren. Het is namelijk heel commercieel om je kwetsbaarheid, je menselijkheid een beetje te tonen.

Trouwens, dat geldt niet alleen voor commerciële gesprekken. Meer in het algemeen ben ik ervan overtuigd dat je nooit ergens echt de top in kunt bereiken als je niet ook kwetsbaar durft te zijn.

Net als Tom, die is zo gefocust op z’n doel: winnen, dat hij er letterlijk schijt aan heeft om voor het oog van de wereld z’n broek te laten zakken. Dan ben je een echte held.

Deze post verscheen eerder op de site van Mr Magazine