Halverwege

Ik zie hem niet heel vaak, maar hij is een heel dierbare vriend. Gister dronken we bier, en nog een, en nog een. En bij die derde gooide hij het eruit. ‘Ik heb een mid-life crisis!’

Hij is jonger dan ik, heeft een leuke vrouw en dito kinderen. Een glanzende carrière bij de Nederlandse tak van een multinational. Echt, mijn makker heeft z’n leven prima op orde. Maar toch knaagt het kennelijk.

Damn, een midlife crisis! Ik had het niet zien aankomen.

Uhhhhh, ik wist even niet wat ik moest zeggen. Bij gebrek aan zinnige respons keek ik ‘m over m’n halflege glas aan en vroeg ‘m maar hoe hij daar dan bij kwam.

‘Ik ben halverwege de 40, is dit nou alles? Is dit het leven? Ik heb het gevoel dat ik al die jaren te veel gedaan heb wat anderen van me verwachten en te weinig wat ik zelf wil. Dat ga ik vanaf nu veranderen!’

Wow, da’s inderdaad een klassiek geval, was mijn directe – ondeskundige – indruk.

Nu is hij een hele slimme vent, dus ik denk niet dat hij ineens domme dingen gaat doen. Of misschien ook wel, maar hij moet het zelf weten. Ik gun het ‘m dat hij zichzelf opnieuw uitvindt. Ben benieuwd. Hoop voor hem dat hij snel die leasebak inlevert en z’n baan bij dat k… bedrijf opzegt. Weet zeker dat hij met gemak meer geluk en geld binnen kan halen als ‘free agent’, of in de kleinere setting van een start-up.

Maar toen ik vanmorgen met een ouderwetse kater wakker werd vroeg ik me ineens wel af hoe het eigenlijk zit met m’n eigen mid-life momentje. Ik ben toch zeker ook op de helft van m’n leven, of waarschijnlijk al ver daar overheen. Waarom lijd ik daar niet onder? Ik doe toch ook best vaak wat anderen van me verwachten?

Waarin verschillen wij dan zo? Tuurlijk, ik voel ook dat ik ouder word. En ja daar baal ik van, in die zin dat ik het moeilijk te accepteren vind dat m’n lijf me laat merken dat we al een tijdje samen op weg zijn. Hoe is die uitspraak ook al weer: “Tot je 40e zorgt je lijf voor jou, na je 40e moet jij voor je lijf zorgen.”

Het meest irritant vind ik nog wel dat ik tegenwoordig een bril heb. Niet alleen leesbril, nee, ook een voor veraf. Sta ik te hannesen als ik iets moet lezen: verweg bril af, leesbril op en andersom. Maar ik verdom het om aan de varifocus te gaan. Ben nog niet zover dat ik dat kan accepteren, dus heb ik nu een setje lenzen. Of liever gezegd, had ik een setje lenzen. Binnen een week was ik er al vijf keer een kwijt (gelukkig door mijn liefdevolle familie weer gevonden) tot er uiteindelijk een doormidden scheurde. Wat ‘nooit’ gebeurt volgens de opticien.

En met sporten merk ik het ook. M’n hele leven kon ik vrijwel elke fysieke uitdaging aan, maar tegenwoordig heb ik soms dagen nodig om te herstellen. Bij de KSA zijn ze nog wel bang voor me, maar misschien verlies ik ook daar wat scherpte. Vorige week liep ik, die toch echt een ouwe rot ben, ineens tegen een blauw oog aan. Voor het eerst in jaren!

Maar laten we wel zijn, het is klein leed en je kunt niet eens van leed spreken. Uiteraard is het irritant om te merken dat je ouder wordt, maar een mid-life crisis…? Nehh, het gaat beter met me dan ooit.

Heb de hele dag lopen denken wat ons nou verschillend maakt en weet je wat het waarschijnlijk is? Niet dat ik het nou zoveel beter voor elkaar heb, maar ik heb een jaar of 11 geleden een andere keuze gemaakt dan mijn ouwe makker. Namelijk om eigen baas te worden en voortaan zelf te beslissen. Ik denk eerlijk gezegd dat dat wel eens het geheim zou kunnen zijn. Zelfstandig ondernemerschap als ‘inenting’ tegen midlife crisis.

Kort samengevat mijn redenering: Alles wat je zelf kiest is bijna per definitie prima en alles wat anderen voor je bepalen is bijna altijd ruk. En ja het leven is dus inderdaad te kort om daar veel risico mee te nemen. Dus kun je maar beter zorgen dat je zelf het stuur in handen neemt.